De Oosterse schoonheid van korstmossen

Op vakantie zul je mij vaak ergens met mijn neus bovenop aantreffen. Mijn reisgenoten zijn er al aan gewend mij zo te zien: 

ik hang met mijn camera ondersteboven bij een bloem, of ik zit op mijn knieën zo dicht mogelijk bij een rotsblok. Een stuk of twintig foto's later sta ik dan weer op, slaak een diepe zucht van voldoening, blij met mijn nieuwe aanwinsten.

Deze foto is zo een. Hij ligt al een paar jaar in de schatkist, telkens als ik er naar kijk bewonder ik opnieuw de schoonheid van dit stuk steen, bedekt met korstmossen, omringd door frisgroene grassprieten.

De laatste keer dat ik hem bewonderde werd ik nieuwsgierig naar wat er zou gebeuren als ik er een "Wondere Wereld Creatie" mee zou maken. Hoe zou dat uitpakken om er een mandala van roestbruin en grijswit mee te maken? Zie hier het resultaat.

Ik ben aangenaam verrast. Hij doet me denken aan een Oosters tapijt. Als ik hem in mijn handen zou hebben, zou hij dik en ruw-zacht aanvoelen, zoals echte wol. Het grijswit zou erop geborduurd zijn, zijdezacht, als een kwetsbaar contrast met dat stevige, aardse, roodbruin.

Zo heb ik deze keer stiekem mijn eigen 'regel' heb doorbroken. Het liefst vertel ik namelijk zo weinig mogelijk over mijn creaties, zodat jij er zelf alles in kunt ontdekken wat er voor jou te ontdekken valt, zonder dat je door mijn 'bril' kijkt. Toch is het goed zo deze keer. Jou te vertellen over hoe ik het beleef voegt iets waardevols toe. Bovendien, uitzonderingen maken de regel, toch?

Ik hoop dat je net zo aangenaam verrast bent als ik zelf door deze creatie, en benieuwd naar wat jij er allemaal in ziet en beleeft. 

Veel plezier op de ontdekkingsreis!

Maureen

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

When on holiday you'll often find me sitting somewhere with my nose up close to something. My companions are already used to seeing me like that: I am upside down, with my camera pointed at a flower, or I'm sitting on my knees as close to a rock as I can get. About twenty pictures or so later I get up again, heave a deep sigh of satisfaction, happy with my recent acquisitions.

This photo is one of those. He has been sitting in my treasury for a few years allready, every time I take a look at it I admire it once more. The beauty of this piece of stone, covered with lichens, surrounded by fresh green blades of grass.

The last time I admired him, I was curious as to what would happen if I would make a "Wonderful World Creation" with it. How would that turn out, to make a mandala of rusty brown and gray-white with. Well, you can see the result here.

I am pleasantly surprised. It  reminds me of an oriental rug. If I would have it in my hands, it would be thick and have a rough-soft feel like real wool. The greyish would be embroidered on top of it, silky, like a fragile contrast to the solid, earthy, brown.

So I secretly broke my own "rule" this time. I normally prefer to tell as little as possible about my creations, so you can discover in them all that there is to discover in them for you, without looking through my glasses. Still, this time it is just right like this. To tell you about how I experience this creation adds something valuable to it. Moreover, exceptions make the rule, right?

I hope you're as pleasantly surprised as I am by this creation, and curious about what you see and experience.

Enjoy the journey!